De geschiedenis van Zuid-Kreta

Een vleugje geschiedenis

Zuid-Kreta is niet bekend vanwege de vele historische opgravingen. Echter, de omgeving is een resultaat van de lange historie van cultivatie door zijn bewoners. Sommige culturen hebben hun stempel sterker op dit gebied gedrukt dan andere. Dit heeft geresulteerd in een aantal historische monumenten uit diverse tijdperken. Het is bekend dat er al sprake was van enige beschaving op Kreta vanaf 6500 v.Chr. Vooral onder Mínos, de zoon van Zeus en Europa, één van zijn bijvrouwen, kwam Kreta tot volle bloei. Dit was omstreeks 2600 v.Chr. Hiervan zijn Knossós, Festós, Górtys en Agía Triáda een levendig bewijs. De resterende brokstukken geven blijk van een rijke geschiedenis.

Daarna volgden verschillende natuurrampen elkaar op en in de loop der eeuwen werd er veel verwoest en weer opgebouwd. Zo zijn er uit de eerste Byzantijnse tijd en de Arabische overheersing praktisch geen restanten gevonden. Maar de tweede Byzantijnse periode en de Venetiaanse overheersers lieten vele kloosters, kerken en kapellen na aan het eiland. Veel van deze kloosters zijn nog door enkele monniken of nonnen bewoond en vaak een aantal uren van de dag voor publiek geopend. De vele kapellen in de dorpen, verspreid over het zuiden van het eiland, hebben vaak enigszins verwaarloosde, maar zeker nog prachtige iconen.

Zelfs in de mythologie speelt dit deel van Kreta een sterke rol. Zo zou oppergod Zeus hier zijn geboren en grootgebracht door zijn moeder Rhea. Zijn vader was de titan Krónos die de vijf eerder geboren kinderen uit het huwelijk verslonden had uit angst dat zij hem na verloop van tijd zouden overwinnen. Moeder Rhea hield daarom haar zesde kind, Zeus, verborgen in de Ida-grot in het Idi- ofwel Psilorítis-gebergte, ook wel de ruggengraat van Kreta genoemd. Later zou Zeus het eiland verlaten om van de berg Ólympos zijn woonplaats te maken.