Natuur

Dat Epiros zo groen is, is te danken aan de vele rivieren en meren, zoals de Arachthos en de Thyamis. Vogelkenners speuren de Thyamis-delta af naar de vele trekvogels die hier neerstrijken. Een weliswaar minder imposante, maar vaker genoemde rivier is de Aoös, die net als de Arachthos in de buurt van het bergdorp Metsovo ontspringt en stroomt onder andere door de Vikos-kloof. Het grootste is ongetwijfeld het Pamvotis-meer bij Ioannina.

In Epiros komen planten voor, die uniek zijn voor dit gebied. Ze groeien uitsluitend op een enkele bergtop en komen nergens anders in de wereld voor. Het gebied kent diverse soorten loof- en naaldbomen. Er schijnen in het Pindos-gebergte nog enige tientallen beren te leven. In het bijzonder boeren hebben wel eens last van ze. Ze vernielen soms bijenkorven of roven zelfs een schaap.

Zagoria

In het noorden, voorbij Ioannina, verschijnen de toppen van het Píndos-gebergte al snel in zicht. Hier bereikt u de grenzen van het Nationale Park Vikos-Aoös. Het Slavische woord Zagori betekent letterlijk achter de bergen. Momenteel zijn er nog zesenveertig dorpen in deze streek bewoond die de karakteristieke architectuur van weleer behouden hebben. Uniek in dit gebied zijn de boogbruggen die de bewoners vele eeuwen geleden over de rivieren wisten te bouwen van losse stenen.

In de winter was het in de Zagoria vroeger vaak spookachtig en in het stikdonker van de avonden vertelden de mensen griezelverhalen over heksen, draken en monsters die huishielden in grotten en bergmeren. Er zijn twee van zulke meren die allebei Drakenmeer of Drakolimni heten. Het ene ligt op de berg Smolikas, het andere op de Gamila. De legende verhaalt, dat in beide meren een draak leefde, die elkaar voortdurend treiterden. De ene gooide hele boomstammen naar de andere en die smeet rotsblokken terug.

Een stukje geschiedenis

Er zijn tekenen van leven die dateren uit het Neolitisch tijdperk (11.000 v.Chr.). Men vermoedt dat de bewoners destijds, afstammelingen waren van de Myceense beschaving. In de bronstijd werd het gebied vooral bevolkt door hellenistische nomadenstammen. In de Klassiek Oudheid, in tegenstelling tot het merendeel van de Grieken die vooral in stadstaten leefden, woonde de inwoners voornamelijk in kleine dorpen. Het was verre van rustig in dit gebied en het kende vele conflicten. Toch was het, religieus gezien, een belangrijk centrum. De restanten van de orakels zijn hier een bewijs van. Homerus verhaalt over de aanwezigheid van het Nekromantion in zijn Odyssee.

Verschillende machthebbers gingen de strijd aan met Italië en de romeinen. In 295 v.Chr. kwam Phyrrush aan de macht. Hij vocht zes jaar tegen de Romeinen en de Carthagers in Zuid-Italië en Sicilië. Hoewel hij de Romeinen enkele keren versloeg, kostten deze overwinningen veel van zijn eigen troepen, waaruit de term ‘Pyrrhusoverwinning’ ontstond. Pyrrhus stimuleerde, ondanks zijn oorlogen, economische groei in Epiros.
Toen in 395 n.Chr. het Romeinse Rijk opgesplitst, viel Epiros onder het Grieks sprekende deel van het Byzantijnse Rijk, aangestuurd vanuit Konstantinopel. Deze stad werd geplunderd door kruisvaarders en stichtte Doukas in 1204 n.Chr. het onafhankelijke Despotaat van Epirus met Arta als hoofdstad. In 1430 namen de Ottomanen de leiding over en heersten hier voor de volgende 500 jaar. In de 18e eeuw, toen de Ottomaanse macht sterk afnam, kwam de wrede heerser Ali Pasja in beeld. Het Griekse verzet nam toe en in 1912 werd Epiros uiteindelijk bevrijd van het Ottomaanse juk.

Het leed was echter nog niet geleden. Na de Tweede Wereldoorlog, waar Italië als bondgenoot van Duitsland, Griekenland binnen viel en vele slachtoffers maakte, kreeg Griekenland te maken met een burgeroorlog, die vooral in de bergen van Epiros veel getroffenen kende.
Bekijk alle vakanties