De geschiedenis van Ikaria
Ikaria is zowel historisch als geologisch een roerig gebied. Geologisch vanwege de niet beschermde ligging ten opzichte van de wind en historisch omdat het in een gebied ligt waar de macht vaak wisselde. Er zijn tekenen van leven gevonden die stammen uit het neolithisch tijdperk, rond 7000 voor Christus. Vanaf 1700 voor Christus kwamen de Grieken aan de macht op de meeste Egeïsche eilanden. Therma was waarschijnlijk de eerste Griekse nederzetting op Ikaria. In de 6e eeuw voor Christus werd Ikaria ingelijfd door Samos en viel het onder het zee-imperium van Polycrates. Uit deze tijd stamt ook de tempel bij Nas waar vandaag de dag nog enkele restanten zichtbaar zijn. Deze werden ontdekt in 1939.
In de 14e eeuw kwamen de Genuanen aan land. De bewoners bouwden verspreid langs de kust zeven uitkijktorens, en zo gauw zij een vijandig schip aan zagen komen varen, staken ze hun havens in brand om zo uit handen van de aanvallers te blijven. Door het vuur waren ook de andere plaatsen gewaarschuwd. In deze tijd bouwden de bewoners van Ikaria zelden dorpen. Elk huis lag afgezonderd van zijn buurman, had slechts één deur was beschermd met hoge muren. Een werkende schoorsteen zou hen kunnen verraden, vandaar dat ze het verdroegen om de rook in de ruimtes te behouden. Men sliep op de vloer en spullen van waarde werden in de nissen van muren verstopt. Mannen en vrouwen droegen vrijwel dezelfde kleding bestaande uit grof geweven rokken voor de vrouwen en kilts voor de mannen. Men zegt dat deze barre levenswijze heeft bijgedragen aan de sterke genen die zorgt voor het bereiken van hoge leeftijden.
Het lukte Ikaria pas in 1917 om onder het Ottomaanse juk uit te komen. En sloot zich niet direct aan bij Griekenland, maar was voor vijf maanden een eigen, onafhankelijke staat met een eigen leger, postzegel en volkslied. Daarna sloten ze zich alsnog aan om verdere neergang te vermijden. Tijdens de WOII heeft sterk geleden onder de bezetting door de Duitsers en de Italianen. Velen stierven een hongerdood.
Ikaria wordt wel Kokkino nisi genoemd, oftewel het Rode Eiland. Communistische sympathieën zijn hier de grondslag voor. Na de oorlog werden vele communisten door de Griekse regering verbannen naar Ikaria. Na 1960 verbeterde de levensstandaard op het eiland, toen Athene ging investeren in de infrastructuur.