De geschiedenis van Lefkas

De geschiedenis van Lefkas begint in 640 v.Chr., toen de Korinthiërs een kolonie hadden op Lefkas. Korinthe was al vroeg een machtige stad, die invloed uitoefende zowel in de Pelopónnesos, als op de Ionische eilanden, waaronder Lefkas. Er was toen nog geen sprake van een Griekse eenheidsstaat.

500 v.Chr. - 400 v.Chr.

Elke stad of streek was onafhankelijk. Toch voelden de inwoners van het Griekenland van toen zich sterk met elkaar verbonden in cultureel opzicht. Waarschijnlijk mede door hun gemeenschappelijke verhalen over goden en helden in de oude mythologie. Die eensgezindheid bleek omstreeks 500 v.Chr., toen Perzië een zeer sterk rijk werd en aangrenzende Informatie over het eiland Lefkas, Griekenland gebieden inpalmde. Daardoor liepen de Griekse koloniën aan de westkust van Klein-Azië, het tegenwoordige Turkije, gevaar. Op dat moment verenigden de Grieken van alle eilanden en het gehele vasteland zich. Ook Lefkas streed mee, onder de leiding van de sterke stadstaat Athene, tegen Perzië. Maar toen Athene daarna de leiding over andere steden en eilanden probeerde te handhaven, was er groot verzet van de voorheen onafhankelijke regio’s. Lefkas wilde evenmin iets weten van suprematie van Athene. Corfú steunde Athene juist, misschien om op die wijze onder het Korinthische bestuur uit te komen. Daardoor raakte Lefkas niet alleen in oorlog met Athene, maar heeft het ook slag geleverd tegen Corfú. Omstreeks 400 v.Chr. gaf Athene het op om van alle steden en eilanden een staatkundige eenheid te vormen.

300 v.Chr. - 300 n.Chr.

Wat Athene niet gelukt was, lukte koning Philippus van Macedonië wel. Hij onderwierp geheel Griekenland en vestigde een centraal gezag omstreeks 300 v.Chr. Dat Griekse, culturele eenheidsgevoel werd ook een politiek en nationaal gevoel van verbondenheid. Dat is ongetwijfeld te danken aan het gemeenschappelijke verzet tegen de diverse vreemde machten die eeuwenlang over Griekenland hebben geheerst. Hoewel Nederland ook heel wat vreemde heersers heeft gekend, valt het op dat het nationaliteitsgevoel, over het algemeen, bij Grieken sterk is. Omstreeks het begin van onze jaartelling waren de Romeinse keizers heer en meester over Griekenland. Die hebben overigens de Griekse cultuur vooral overgenomen. In heel het oostelijke deel van het Romeinse Rijk werd Grieks de lingua franca. En vanaf ± 300 n.Chr. is de residentie ook niet meer Rome, maar Byzantium, het tegenwoordige Istanbul. Sindsdien spreekt men ook niet meer over het Romeinse Rijk, maar over het Byzantijnse Rijk. Kort daarna gingen de meeste Grieken over op de christelijke godsdienst, toen keizer Constantijn zelf christen werd en zijn opvolgers de kerk nogal bevoordeelden. En tot op heden behoren vrijwel alle Grieken formeel tot die Grieks-orthodoxe kerk.

Het Turkse Rijk

In Azië ontstond omstreeks 700 de islam. Die werd uiteindelijk een bedreiging voor zowel het Byzantijnse Rijk, als voor de Grieks-orthodoxe kerk. Omgekeerd vonden de Turken het christelijke Europa juist een bedreiging. Dat viel immers met Informatie over het eiland Lefkas, Griekenland zijn kruistochten voortdurend hun territorium binnen. Het gevolg daarvan was dat in ± 1500 een groot deel van Zuidoost-Europa onderworpen was aan het islamitische Turkse Rijk. Zo ook het grootste deel van Griekenland. Lefkas en nog enkele eilanden ontkwamen aanvankelijk aan die Turkse bezetting. Net als op Corfú hadden de Venetianen op Lefkas een sterke vesting gebouwd om de Turken tegen te houden. Beiden, Venetianen en Grieken, waren bang voor de Turken, wat hen tot bondgenoten maakte. Die Venetiaanse vesting bestaat nog steeds. Het is de Santa Maura, die dicht bij de hoofdstad van Lefkas staat. Het kon de Turken echter niet voorgoed buiten de deur houden. Van ± 1480 tot ± 1680 waren zij ook op Lefkas heer en meester.

Daarna viel het weer in handen van Venetië, dat de lakens uit bleef delen tot ± 1800. Kort daarvoor had in Frankrijk Napoleon de macht gegrepen en deze geweldenaar bezette naast grote delen van west en midden Europa ook de Ionische eilanden. In West-Europa was men niet zo erg gesteld op Napoleon en in 1815 werd hij verslagen. De leiding van de oorlog tegen Napoleon lag bij Engeland, dat ook het bestuur over de Ionische eilanden, waaronder Lefkas, overnam. Engeland wilde van de zeven Ionische eilanden een afzonderlijke staat maken onder Engels toezicht. De bevolking wilde dat echter niet en leefde geheel mee met het vasteland van Griekenland, dat in een vrijheidsstrijd tegen Turkije verwikkeld was. In 1830 was Turkije verslagen en werd Griekenland een zelfstandige natie. Pas 34 jaar na de bevrijding van het Griekse vasteland, in 1864, stemde Engeland ermee in dat Lefkas, samen met de andere Ionische eilanden, met Griekenland verenigd werd.