Een belevenis op Kythira

Door de vriendelijke hostess Ine van de Loo werd er op onze terugreis in de bus van Agía Pelagía naar het vliegveld van Kýthira gevraagd of als we iets bijzonders mee hadden gemaakt we dat zouden willen schrijven. Hier volgt onze speciale belevenis.
Sinds enkele weken zijn we terug van een geweldige tweeweekse vakantie op het prachtige eiland Kýthira. Wij, man (63) en vrouw (58), hebben meteen op de dag van aankomst allebei een scooter gehuurd in Agía Pelagía, waar wij logeerden in Huize De Negen Muzen. Omdat men vanaf 2012 geen volledige dekking meer geeft voor de scooters hebben we besloten om dan maar op de goede begaanbare wegen te blijven rijden en niet zoals we eerdere jaren deden een grindpad of een ezelsweggetje te kiezen.

Maar… het bloed kruipt waar het niet gaan kan en op de asfaltweg van Mitata naar Paleopoli zagen we een tussendoor weggetje wat we wel konden proberen, vonden wij. Het begin leek nog wel aardig, maar naarmate we verder kwamen werd het steeds meer onbegaanbaar. Dikke keien en gaten, dusdanig dat het eigenlijk niet goed was om daar met je scooter te zijn. Maar wat te doen? Teruggaan terwijl we al ettelijke kilometers gedaan hadden? Dat was geen optie, dus maar verder hobbelen en rammelen in de hoop toch ergens op een asfaltweg uit te komen.

We zaten midden tussen de bergen, nergens een huisje of iets wat bewoonbaar was te zien. Na overmaat van ramp begaf een van onze scooters het. O, help, wat nu. Mijn vindingrijke man vond aan de kant van het pad een lang stuk hard pallet plastic band, bond dat aan mijn scooter en vervolgens aan de kapotte scooter van hem. En daar gingen we, moeders voorop, een kapotte scooter met man op sleeptouw. Kunt u zich voorstellen wat een vertoning! Ik moest onderwijl denken aan onze kinderen en kleinkinderen die in een deuk zouden liggen als ze ons zouden kunnen zien.
gedetailleerd. Bovendien schaamden we ons ook wel dat we met de scooters in the middle of nowhere waren beland.
Dit gesleep ging tegen mijn verwachting in wel een kleine 2 kilometer goed, totdat het band knapte. Opnieuw weer geknoopt en toen we net weer op gang waren, je gelooft het niet, begaf ook de andere scooter het. Met geen mogelijkheid kregen we hem weer aan de praat. Wat moesten we nu toch beginnen? Natuurlijk hadden we wel een telefoon en konden we het scooterbedrijf wel bellen, maar wat moesten we zeggen waar we waren? Ja, ergens tussen Mitata en Paleopoli. De kaart van Ross (sorry) was niet erg gedetailleerd. Bovendien schaamden we ons ook wel dat we met de scooters in the middle of nowhere waren beland.
Hoe zouden ze reageren op ons verhaal, dat de scooters ettelijke kilometers terug op een ezelspad stonden? Eerst kwam er een vriendelijke jonge man aan die ons ook bij de verhuur had geholpen maar… op een brommer. Er moest natuurlijk een auto komen om ons allebei weer naar de plek des onheils te brengen. De jongeman belde een collega en na enige tijd kwam deze man met een auto. Wij samen bij deze man in de auto en de andere man op zijn brommer er achteraan. Na enige tijd en nog wat zoeken hadden we het pad weer teruggevonden. Daar kan ik met mijn auto niet in zei de man, nee, dat moesten wij tot onze schaamte wel beamen. Mijn man ging bij de man op de brommer achterop, goed vasthouden aan de bestuurder anders ging je eraf op dit ezelspad. Ik bleef achter met de man van de auto. Heel in de verte turend kon je ze zien gaan. Uiteindelijk, ja hoor, daar kwam mijn man aanhobbelen met 1 gerepareerde scooter en toen moest de andere nog opgehaald worden.
Mijn man wou het stuk teruglopen maar dat vond de man van de auto niet goed. Hij vond dat hij dat zelf moest doen. Na enig tegenstribbelen van onze kant (de man was ook niet zo jong meer) hebben we hem dan toch maar laten gaan en kwam ook hij na verloop van tijd op de andere scooter terug met de man op de brommer er achteraan. Toen konden we onze weg weer vervolgen nadat hij ons wel het advies gaf om maar beter dit soort weggetjes niet meer te nemen. Nee, we hadden ons lesje geleerd. Maar wat een ontzettende lieve en geduldige mensen zijn de Grieken toch!

Dit verhaal hebben we bij terugkeer in ons appartementencomplex natuurlijk in geuren en kleuren verteld aan onze leuke medevakantiegangers en later natuurlijk thuis. Dit was onze belevenis die we jullie graag wilden vertellen. Overigens was het de eerste keer dat we met Ross reisden, maar zeker niet de laatste!

Een hartelijke groet van Henk en Marchien Luiten