Daarom houden wij zo van de Grieken en Griekenland

Omdat wij graag al wandelend de omgeving van onze bestemming ontdekken, gingen wij op pad om vanuit Anthoussa, Epiros, een wandeling in de heuvels boven dit dorpje te maken.

De beschrijving hadden we gehaald uit een 10 jaar oud boekje dat gemaakt is door Nederlandse ouders van een inwoonster van Parga. Gezien hun leeftijd konden ze niet meer controleren of alle wandelingen nog conform de beschrijving gemaakt konden worden. Als er iets niet klopte, dan begrepen we waarom. Auto geparkeerd en de eerste aanwijzingen waren makkelijk te vinden. Al klauterend kwamen we, geheel volgens de aanwijzingen, bij het eind van het weggetje, alwaar we de weg moesten vervolgen via een ezelspad. Op dit punt stond een huisje met een, lekker in de schaduw gezeten, Grieks echtpaar dat ons nieuwsgierig bekeek en in haperend Duits aansprak: waar we vandaan kwamen, en wat we wilden gaan doen. Toen we onze wandelplannen vertelden keken ze allebei zeer bedenkelijk; de weg was ‘sehr schlecht’. Na ze gedag gezegd te hebben, gingen we, eigenwijs natuurlijk het betreffende pad op om verder te gaan.

Tja, al gauw merkten we dat de vriendelijke bewoners niets te veel hadden gezegd; het pad was steil en overwoekerd door enorme stekelstruiken en de rotsige bodem daardoor bijna niet te zien, dus eigenlijk niet te doen en best gevaarlijk. We keerden op onze schreden terug alwaar het echtpaar ons, zo leek het, al zat op te wachten. Nu stond er voor het huisje een oude pick-up met stro en een watertank. De vrouw des huizes maakte ons duidelijk dat ze ons wel wilde wegbrengen naar boven zodat we via een makkelijker weg al wandelend weer konden afdalen. Zo’n aanbod is natuurlijk geweldig en we namen het dan ook dankbaar aan. Dus met z’n drieën voorin, bloedheet, op elkaar gedrukt en zonder riemen, al rammelend op weg. Al gauw sloeg ze een pad in dat omhoog de heuvels in leidde. Hotsebotsend over het zeer stenige weggetje kwamen we steeds hoger en we vroegen ons af waar we toch uit zouden komen en voelden ons een beetje bezwaard dat ze al die moeite voor ons nam.

Ondertussen werden de uitzichten steeds mooier en hadden we met handen en voeten en wat Duitse woorden een soort van gesprekje over waar we logeerden. En toen we een kudde prachtige bruine koeien tegenkwamen vertelde ze dat die van haar waren en dat ze die ging verzorgen. Vandaar dus het stro en de watertank. We waren dus bij hun huis precies op het juiste moment op de goede plek; ze stond op het punt om haar dagelijkse gang naar boven te maken en het was geen punt om ons mee te nemen. Toen ze ons had afgezet kregen we verse vijgen, zo geplukt van de boom, mee voor onderweg en drukte ze ons op het hart dat we weer mee terug konden rijden als we de wandeling te lang vonden. Na ongeveer een half uur werk boven zou ze weer afdalen en ons wel ergens inhalen.

We begonnen aan de schitterende wandeling met uitzichten over Parga, de burcht van Ali Pasha, de zee, alles overgoten door een stralende zon en als toetje een ontmoeting met een enorme kudde geiten. Inderdaad kwam na een klein uurtje de pick-up er weer aan gereden en op haar vraag of we in wilden stappen hebben we ontkennend geantwoord, zo genoten we van deze bijzondere wandelervaring. Na haar hartelijk te hebben bedankt en afscheid te hebben genomen, vervolgden we onze weg.

Deze bijzondere ontmoeting, de vriendelijkheid en hulpvaardigheid en het schitterende landschap zullen we niet gauw vergeten en daarom houden we van de Grieken en Griekenland.



2023, Epiros
Mevrouw en Meneer Kos

Heeft u ook zo genoten van dit bijzondere reisverhaal? Lees ook de andere reisverhalen.
Wilt u zelf ook meedoen met de reisverhalen wedstrijd? Stuur dan nu uw bijzondere reisverhaal in en wie weet wint u wel een prijs!