Vakantie vol emoties

We komen regelmatig in West-Kreta. Ooit zijn we in het dorpje Kolymbari terechtgekomen nadat we waren “gevlucht” uit Chersonissos en een taxichauffeur de opdracht hadden gegeven om door te rijden en ons af te zetten bij een hotelletje waar weinig toeristen waren, maar wel nog enkele tavernes. Hier in dit dorpje kwamen we met regelmaat. Vroeger met onze kinderen, de laatste jaren met z’n tweetjes.  Meestal boekten we, via Ross een adres ergens op Kreta en reden met de auto naar dit plaatsje.

Dit jaar waren we via Ross bij Katsikoulakis, 5 kilometer van Kolymbari, een mooie strandwandeling waard.

De kinderen, ondertussen dertigers, wilden nog een keertje mee op Memory-lane.

Eventjes slenteren door Chania, een ritje door de bergen en allerlei plaatsen bezoeken die zij in het verleden ook hadden gezien. En natuurlijk samen in de avonduren genieten in de tavernes die we jaren geleden ook hadden bezocht. En het is dan heerlijk om de oude taverne eigenaren te zien die ons nog herkenden en ons met open armen begroetten. Een van eigenaars noemt onze kinderen nog steeds “meatballs” omdat ze in hun jonge jaren alleen maar de befaamde gehaktballetjes van oma aten.

Waar we het meeste naar uitkeken was de ontmoeting met Yorgos. Een authentieke Griek, stoer, groot en hartelijk en eigenaar van een taverne. Yorgos sprak geen enkele buitenlandse taal en ons Grieks is beperkt tot het bestellen van eten, maar met behulp van vrouw en kinderen lukte een gesprek altijd. Onze vriendschap was zo groot dat hij ons ooit uitnodigde op zijn naamdag en dat zodra hij ons zag, de duim en wijsvinger een paar centimeter uit elkaar deed om aan te geven dat er een ouzo of raki gedronken moest worden.

Toen we echter deze keer aankwamen zat hij niet op zijn normale plaats. Zijn dochter herkende ons wel. Ze had de vervelende mededeling dat zijn vrouw Anna, haar moeder, een paar maanden geleden was overleden aan kanker.

Eventjes later zien we Yorgos zitten, alleen aan een tafeltje. Niet meer de stoere, grote man, maar een man die duidelijk veel verdriet heeft. In elkaar gedoken.

En daar sta je dan. Alle zinnen die je in Nederland zou zeggen om iemand te condoleren zijn waardeloos. Zonder woorden zijn we op hem afgestapt en hebben hem een hand en een knuffel gegeven. Je zag aan zijn lichaam dat het hem goed deed. Onze vriendschap bleek door dik en dun te gaan.

Een dag hierna zijn we met onze familie naar het graf van Anna gegaan. Want het goede vakantiegevoel wordt niet gemaakt door het weer en/of plaats waar je bent, maar door de mensen die je ontmoet.

Toch was het dit jaar met onze volwassen kinderen een hele fijne vakantieweek waarin zij en wij een heleboel herinneringen aan onze vorige vakanties op Kreta opgehaald hebben en we verschillende plekken hebben gezien die weliswaar veranderd waren in de loop van de tijd, maar die ons toch nog herinnerden aan onze vakanties van vroeger.

Dat komt vooral door de vriendelijke mensen en de mooie natuur op dit geweldige eiland.