Frangokastello

Het fort kan niet gemist worden. Aan de kust, in een vlakke omgeving, steekt het trots overal bovenuit. De torens en de muren staan er nog als eeuwen geleden en het ziet er niet naar uit dat het voorlopig van plan is uit deze omgeving te verdwijnen.

Frangokástello betekent ‘Kasteel van de Franken’. De Grieken hadden lange tijd de gewoonte om alle West-Europeanen Franken te noemen. Het kasteel is in 1371 gebouwd door de Venetianen. Vandaar de naam. Het werd gebouwd om de piraten uit het gebied weg te houden en een eventuele opstand van het volk te onderdrukken. Het grappige is echter dat het hier ging om een bijna leeg en onbewoond gebied. De mensen die er woonden maakten zich dan ook helemaal niet druk om de Venetianen die hier het kasteel bouwden.

Het kasteel is rechthoekig van vorm, heeft dikke muren en op iedere hoek een vierkante toren. Alle muren en torens zijn aan de bovenkant voorzien van kantelen. Van een afstand is het net een levensgroot zandkasteel. Boven de poort is de leeuw van San Marco, het symbool van de Venetiaanse Republiek, met twee kronen ernaast te zien. Binnen de muren werd door de Turken op de Venetiaanse grondvesten weer gebouwd. Ook dit is nog redelijk intact. Dat het kasteel zo weinig geleden heeft, is te wijten aan het feit dat het praktisch geen rol heeft gespeeld in de strijd. Slechts één keer lag het in het middelpunt van een gevecht. Op 17 mei 1828 was hier een bloedig treffen tussen 700 Griekse verzetsstrijders en maar liefst 8000 Turken. Aanvoerder Daliánis weigerde bij het zien van deze grote overmacht met zijn troepen de bergen in te vluchten. Zij waren gekomen om dit deel van Kreta van de Turken te bevrijden en dat zou gebeuren ook. Het koste hem en ruim 300 van zijn mannen het leven. Ook 1000 Turken legden het loodje. Bij de ingang van het kasteel staat een borstbeeld van deze moedige leider Chatzimichális Daliánis.

Men zegt dat ieder jaar op 17 mei de geesten van deze gestorven vrijheidsstrijders uit zee verrijzen om hier rond te dolen en vervolgens weer in de golven te verdwijnen. Veel Grieken bezoeken deze plaats in de weekenden. Niet om het kasteel te bewonderen, maar om te genieten van het prachtige strand. Het water is kristalhelder en de zeebodem loopt geleidelijk af. De zon tovert diverse kleuren op de zeespiegel, van helder azuur tot diepblauw. Een ander strand hier in de buurt mag men zeker niet missen. Het strand van Orthí Ámmos betekent staand strand. En dat is het ook. Het strand loopt steil af richting de zee.