Het leven op Lesbos

We rijden naar Skoutaros, iets ten zuidwesten van Anaxos, en al flink hoger. Daarna hoeven wij niet veel te klimmen of te dalen, maar lopen in een grote cirkel om het dal met heerlijk bewolkt wandelweer. Eerst omhoog naar een waterstroom, die in de loop der eeuwen een diepe geul gesleten heeft, waar vroeger de watermolens stonden waar boeren hun graan konden laten dorsen. Er is nu weinig water, maar je kunt het wel zien en horen lopen. Voor we eroverheen steken bezoeken we nog een eenvoudig en verscholen kerkje gewijd aan Agios Georgios. Er staat een eeuwenoude eik, wat betekent dat het al heel lang een Heilige Plaats is, soms voor diverse religies, of zelfs oud bijgeloof. We lopen over natuurlijke paden met veel mooie planten, bloemen, vlinders, een wegroetsende eekhoorn, en horen regelmatig een ezel balken, maar vooral prachtige vogelzang van nachtegaal, koolmees, huismus en vink. Els vertelt tussendoor over de geschiedenis van het eiland, maar ook over nu, wijst op mooie planten en bijzondere uitzichten. Onder het lopen moet je vaak opletten waar je je voeten zet, maar als je wil kijken of een foto wil nemen staan we even stil. Ook herinneren we elkaar eraan af en toe een slokje water te nemen. Het is een mooie en afwisselende tocht, qua ondergrond (zandweg, bosweg, keien, kalderimi’s) begroeiing (velden, olijfboomgaarden, uitzichten en geuren. Het is prachtig in dit jaargetijde met kamille, klaprozen, korenbloemen, wilde orchideeën, klaver en veel meer. We komen eigenlijk niemand tegen. En we horen veel vogels, vooral daar waar we weer terugkomen bij de watermolenplaats. We hebben niet echt gezeten, maar wel alles rustig aan gedaan, ongeveer 8 km gelopen volgens de GPS. De stappenteller geeft meer aan. Dan lopen we het dorpje in om een uurtje wat te drinken en hapjes te eten bij een kafenion. De vrouw brengt ons eerst de gevraagde koffie, frappé, thee en water (met voor ieder nog een glas water) en dan komen brood, tzatziki, Griekse salade met harde kaas i.p.v. feta) gefrituurde balletjes met courgette, aardappelballetjes, opengevouwen lichtzure sardines en frietjes met oregano. Dat smaakt ons allen uitstekend op het terrasje aan het dorpsplein en is net zo afwisselend als de wandeling zelf. Rond 1 uur nog een klein rondje door het dorp waar erg mooie, maar ook verlaten of vervallen eenvoudige huizen staan, aan stijgende en kronkelende straatjes. Er is ook een gebouwtje met een schuifraam en dat blijkt de bakker te zijn. Gelukkig, anders zat een van de wandelaars morgen zonder. De chauffeur komt ons rond half 2 halen buiten het dorp en daar vinden we de ezel die wij steeds hoorden, maar nog niet hadden gezien.

Wat voelt het meteen vertrouwd, de mooie rit richting Molyvos en de dorpen ten oosten daarvan. We klimmen aardig, geleidelijk, te voelen aan onze oren. Wat is alles hier toch afwisselend en groen. De hoofdweg is goed. We worden vriendelijk afgezet bij de oude olijfperserij bij Sykaminia, dat prachtig boven ons uittorent tegen de berg. Daar gaan wij niet heen, maar we klimmen meteen omhoog via een weg met ruwe keitjes. Dat is goed te doen als je nog fit bent en wordt beloond met een mooi uitzicht vanaf de betonnen plaat wat bij nader speurwerk het dak van een verlaten (?) woning blijkt te zijn, knap met de achterzijde tegen een berg aangebouwd. Al gauw gaat het stijgen makkelijker en worden de keien ronder. Na een half uur dalen we af naar de indrukwekkende ruïnes van Chalikas, in de jaren 60 getroffen door een aardbeving. Het moet een mooi dorp geweest zijn en je voelt hoe knus men hier geleefd moet hebben. Voor de bewoners is even verder en wat lager een modern dorp gebouwd, Lepetimnos, met een prachtige kerk en brede wegen, wat veel mensen heerlijk vonden, maar anderen juist minder sfeervol. De kerk wordt opgeknapt en op een bankje op het plein nemen we een banaan en lopen dan richting Sykaminia, onder de stad langs, over ommuurde paden van eeuwen oud, door prachtige olijfboomgaarden, overal genietend van mooie veldbloemen, geurende kruiden (oregano, venkel, lavendel, pepermunt, laurier, kamille en St. Janskruid) en zelfs de stinkende reuzenaronskelk. We kunnen de tocht grotendeels in natuurlijke schaduw afleggen, nu eens geconcentreerd dalend met een goede wandelstok (wie wil), dan weer ontspannen op een zandpad, en we delen in elkaars levensverhalen. Gaandeweg gaan jassen en shirts in of aan de tas, en drinken we vaker. Daar is de zon. De laatste afdaling gaat over een brede weg, slingerend naar beneden, de frisse zeebries wordt sterker. Het idyllische haventje Skala Sykaminia nadert. Het voelt als een overwinningstocht naar de finish. Lekker gelopen en toch voldoende energie over voor een heerlijke, verrassende en mooie afscheidsmaaltijd aan het water, weer samengesteld uit kleine visgerechten die we delen. We wisselen gegevens uit om nog foto’s te sturen of contact te zoeken. We wachten achter het restaurant aan de weg in het zonnetje en zien van daaruit toevallig de nieuwe olijvenperserij. De oogst daar brengen is soms een heel karwei. De zakken olijven moeten deels door ezeltjes van de berg gedragen, als er al voldoende plukkers zijn.

In het taxibusje geniet ieder met brede glimlach nog even van de mooie omgeving, de chauffeur draait voor ons zijn bruiloftsmuziek, Els maakt met haar armen en bovenlijf bijpassende Griekse dansmoves, wat is het leven hier samen toch goed.