Reisverhaal Sander op Pilion
Dit was niet onze eerste vakantie naar Pilion, natuurlijk niet! Al snel nadat ik 12 jaar geleden bij Ross Holidays begon te werken, merkte ik dat veel vaste klanten juist hier het liefst naar toe gaan. Dat advies heb ik dan ook al snel opgevolgd.
We vlogen ditmaal op Thessaloniki, wat fijn was, want daardoor hadden we geen tussenlanding en waren de tijden, zowel heen als terug, gunstig. Het is een prettige en overzichtelijke luchthaven, dus we waren zo onderweg naar Pilion. Páme!
We hadden bedacht om bij Thessaloniki op de terugweg via de ring te rijden, met weids uitzicht over de stad, en op de heenweg door het centrum te gaan. Zo kon ik toch nog even vanuit de auto een glimp opvangen van het iconische standbeeld van Alexander de Grote, maar ook de uitstraling van de stad in me opnemen, waar moderne gebouwen afgewisseld worden door klassieke herenhuizen van enorm formaat.
Na het verlaten van de stad rijden we de Axios-delta in. Een uitgestrekt natuurgebied met wetlands en zoutpannen, waar meerdere rivieren uit de Griekse bergen bij elkaar komen. We spotten veel vogels in de weiden en de lucht, ondertussen lezen we over de rijke flora en fauna van dit gebied. De kleine meiden op de achterbank, die ook weer mee mochten, zoeken met enthousiasme mee naar de vogels.
De delta laten wij achter ons en we rijden de regio Pieria in. Het is een goede weg en het rijden gaat erg gemakkelijk. In Pieria ligt de hoogste berg van Griekenland, de mythische Olympus-berg. Een aantal jaar geleden hebben wij halverwege de berg gewandeld, nu gaan wij hem alleen van afstand bekijken. Ondertussen komt het eerste verzoekje van de achterbank, maar ook wij krijgen trek. We zijn eindelijk weer in Griekenland, dus het verlangen naar het Griekse eten is groot. We maken een kleine stop aan het water, genieten van de kolokithokeftedes, oftewel courgetteballen, en verse vis. De kinderen spelen even in het speeltuintje en wij kletsen wat met de eigenaar van de taverne over de verschillende nationaliteiten van vakantiegangers. We rijden daarna verder de prachtige Tempi-vallei in waar de tunnel van Tempi ons naar de andere kant van het gebergte brengt. Volgens de oude mythe zou Poseidon met zijn drietand de kloof opengehakt hebben. Wat een bijzonder gebied, zowel de natuur, de mythen als de historie van de Perzische oorlog.
We vervolgen de weg en rijden door de graanschuur van Griekenland en komen langs de stad Larisa, waar het Pilion gebergte al aan onze linkerkant verschijnt en de grens vormt met de Egeïsche zee. Vanuit Larisa rijden we door naar Volos. In slechts 2 uur en 30 minuten arriveren we bij de ring van Volos en rijden wij het schiereiland Pilion op. Na een rit vol met prachtige indrukken komen wij aan bij onze eindbestemming Milies, het dorp van de appels.
Met een grote glimlach roept Savvas, die al op ons stond te wachten: Welkom thuis, kalos irthate!
Een bergdorp aan zee
Het is ochtend in Milies. Heerlijk geslapen, ik open de klassieke luiken van het huis, de Griekse zonnestralen stromen het huis in. Dat is even wennen, maar het voelt fantastisch. Welkom thuis fluister ik nogmaals na. Als mijn ogen gewend zijn aan het oranje ochtendlicht zie ik de uitlopers van de berg Pilion voor mij liggen. Daarachter ligt de Pagasitische golf. Het water is rustig deze ochtend, eigenlijk wel spiegelglad te noemen. Ik herinner mij dat ze dan in Griekenland zeggen ‘als olie’. Ik blijf hier nog even hangen.
Later wandelen we gezamenlijk de kalderimi naar beneden. Deze oude ezelspaden zijn over het hele schiereiland te vinden zijn. Ze verbinden de bergdorpen met elkaar. Milies is een gezellig dorpje, echt Grieks, met verschillende tavernes en winkeltjes. Niet toeristisch, maar kleinschalig, dit voelt heel goed. Midden in het dorp snuffelen we door een stokoude winkel met artikelen tot het plafond gevuld. Oma was direct verliefd op onze meiden en die mochten dan ook niet zonder zoetigheid de deur uit. Later in de week genieten we nog van de gezelligheid op het plein en de Griekse sfeer in de tavernes.
Wandelen van Milies naar Kala Nera
Voor ons betekent vakantie ook altijd wat sportieve uitdaging, ieder zijn ding. Tijdens de vakantie worden er dan ook verschillende zwemkilometers afgelegd in de Pagasitische Golf, de gym bij de villa kwam ons ook zeer goed gelegen en de bergen worden doorgaans ook goed bewandeld tijdens vakanties. Vanuit het bergdorp Milies loopt er een eeuwenoud ezelspad door de kloof heen naar Kala Nera. Mijn vrouw besluit na een heerlijke late lunch op het plein in Milies om spontaan dat eeuwenoude ezelspad te bewandelen. De afspraak wordt gemaakt dat we elkaar na een ruime inschatting van de tijd elkaar in Kala Nera weer treffen voor een ijsje. Het is een geleidelijke afdaling tussen de bomen door, met af en toe een traktatie van een mooi vergezicht over de golf, maar ook op de berg zelf en de omliggende dorpen. Het pad loopt namelijk over de rug van een van de uitlopers van de berg. Hierdoor krijgt de wandelaar een kans om de berg uit verschillende hoeken te bekijken tijdens deze wandeling. In de kloof is het genieten van de stilte en de rust, de geuren en de natuur. Het pad is heerlijk om weg te dromen bij wie hier allemaal in vroegere tijden gewandeld heeft, maar ook dagdromen over een toekomst hoe het zou zijn als we hier zouden wonen. Hoewel het pad goed te bewandelen is, kan een ervaren wandelaar ook zijn hart ophalen bij al het moois wat je onderweg tegenkomt. Opeens een klein kerkje in the middle of nowhere … dit zat helaas dicht vandaag. De wandeling was heerlijk en bij aankomst in Kala Nera stond de traktatie al klaar. Voor wat extra verkoeling duikt ze zo de zee in en zie ik haar daarna naar de berg kijken, op zoek naar het pad wat ze zojuist gelopen heeft.
Innerlijke rust in de schommelstoel
Tijdens deze week verblijven we in Villa Kerasia in Milies. Vernoemd naar de grote kersenboom voor in de tuin. Zo aan het einde van het seizoen, tegen de herfst aan, zijn de bloesems en kersen al verdwenen, maar de boom is prachtig om te zien. Bij aankomst treffen we een potje kersenjam aan op tafel, gemaakt door de vrouwencoöperatie van het nabijgelegen bergdorp Vizitsa, waar oude recepten in ere gehouden worden. Later halen we hier ook nog vijgenjam en kritharaki voor thuis. De jam gaat ‘s ochtends door de yaourti samen met wat walnoten die ook al uit het dorp zelf komen.
De villa heeft maar liefst drie slaapkamers, wat voor ons gezelschap erg goed uitkwam. Een ruim privézwembad, jacuzzi, gym en sauna. Alle ingrediënten voor een prachtige week. En wat hebben we genoten. In de schommelstoel op het terras lees ik deze week mijn boek, schrijf ik mijn ideeën uit en zie ik de meiden spelen. Ontspanning.
Rondrit bergdorpjes
Actie! We gaan met de auto erop uit. Een beetje rondtoeren over de berg, lekker eten en de kleuren van Pilion vastleggen. Deze periode beginnen de bladeren namelijk al te verkleuren, een schitterend schouwspel.
Vizitsa
Op 5 minuten rijden, slechts een klen beetje bergopwaarts, komen we al in het eerstvolgende dorp, Vizitsa. De archontika (herenhuizen) die wij al in Milies veelvuldig zagen zijn hier nog rijkelijker aanwezig. Deze traditionele architectuur uit de 18e eeuw wordt goed in stand gehouden. Veel van deze woningen zijn nog in uitstekende staat en leuk om te fotograferen. Ook Vizitsa heeft een gezellig dorpsplein met tavernes, ik heb het gevoel dat wij de enige zijn die geen vloeiend Grieks spreken. Het is jammer dat wij nog meer dorpen willen bezoeken, anders hadden wij hier prima de hele ochtend kunnen zitten.
Pinakates
Weer 5 minuten verderop en 100 meter hoger ligt het volgende dorp alweer, Pinakates. Hetzelfde recept uiteraard van een traditioneel bergdorp met plein en in dit geval een waterbron. Het voelt er vredig. We kletsen even met een man die ons aanspreekt, hij is blij dat we zijn dorp bezoeken en nodigt ons uit om ook een keer in de winter langs te komen in Pilion. Hij vertelt over sneeuw, watervallen (Katafidi waterval ligt tussen Vizitsa en Pinakates in) en de gezelligheid in de tavernes. Wie weet!
Agios Georgios
Op ons gemak rijden we verder over de berg Pilion heen. In de bochten genieten we van het uitzicht over de golf. Soms met het uitzicht op Trikala, de zuidpunt van Pilion, soms met uitzicht richting Volos. Het is iedere keer weer opnieuw oriënteren. Agios Georgios is een van de hoogst gelegen bergdorpen van Pilion op 700 meter hoogte. De huizen lijken tegen de berg aan geplakt en wij vragen ons oprecht af hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om al die grote huizen zo tegen de berg te bouwen. We wandelen hier naar de kerk en steken hier samen een kaarsje aan voor onze naasten.
Agios Vlasios
Iets onder Agios Georgios komen we uit bij Agios Vlasios. Als u denkt dat we overal gestopt zijn, helaas. Deze hebben we langzaamrijdend bekeken. Uiteraard lezen we later dat de kerk, vernoemd naar de heilige Vlasios, een bijzondere is. Op het moment dat we de foto’s zien hebben we uiteraard spijt dat we niet gestopt zijn, maar ons weer hebben laten verleiden om naar de zee te gaan.
Lechonia
We dalen verder af langs Paleokastro en door Lechonia heen. Oeps, doodlopende weg. Gelukkig voelt de auto inmiddels vertrouwd. Op naar de zee, want wij maken een kleine ronde.
Het is ook mogelijk om een grote ronde te maken. In dat geval gaat u vanaf Lechonia niet naar de kust, maar steekt u het Pilion gebergte over van de westkust naar de noordkust, langs het skicentrum. Ja ja, u leest het goed, u kunt in de winter hier skiën! U rijdt dan naar Drakia, Chania, Kissos, Tsagarada, Kalamaki en eventueel Neochori, terug naar Milies (Kala Nera of Afissos). Let op, deze grote ronde in het noorden is ongeveer 3,5 uur zuivere rijtijd, maar gaat u nooit meer vergeten. De oostkust is heel indrukwekkend en zoekt u zeker een van de stranden vooraf uit. Milopotamos is een van de bekende.
Kala Nera
Onze middag gaan wij afsluiten in Kala Nera met strand, zee en lekker eten. Het was een mooie dag. Terwijl de kinderen op het strand spelen, kijk ik nog eens achter mij naar de bergen en volg de weg die wij gereden hebben nog eens na.
Dolfijnen zoeken
Inmiddels komen wij al 15 jaar lang in Griekenland, meerdere keren per jaar. We genieten intens van het land, de mensen en de natuur. Naast zeemeerminnen en unicorns zijn onze dochters ook gek op dolfijnen. Ondanks de vele reizen naar Griekenland en vele uren op balkon en terras turen, hadden wij zelf dolfijnen helaas nog nooit gespot. Uiteraard wel veel filmpjes en foto’s van vrienden en collega’s door de jaren heen ontvangen, ik moet bekennen dat ik toch wel steeds jaloers was. Na ons succesvolle boottochtje op de Peloponnesos wisten wij dan ook wel zeker dat we op Pilion ook graag weer het water op zouden gaan. De Pagasitische golf is doorgaans vrij rustig en dat was voor ons gezelschap dan ook zeer prettig.
Reisleiding Judith had het allemaal netjes voor ons geregeld, bij de kade van Kala Nera lag een prachtig bootje voor ons klaar. Na het in ontvangst nemen van de boot kregen wij een uitgebreide instructie op het water voor het varen en een mooie route uitgestippeld.
Met de picknickrugzak vol met Griekse lekkernijen van de plaatselijke bakker in Kala Nera en de benodigde zwemspullen gingen wij het water op. Het duurde nog geen 10 minuten of de kleinste lag al lekker te slapen op het bankje. Op naar ons eerste doel; ‘monastery island! Crystal clear water Sander, you really must go there’. Zo’n enthousiaste aanbeveling gaan wij natuurlijk niet negeren. Onderweg peuzelen we alvast van het lekkers en speuren het water af op zoek naar afwijkende golfjes en vogels voor dolfijnen. In de verte zien we ons eilandje al verschijnen.
Zo, wat is dat water inderdaad crystal clear. Ongelofelijk. Het anker gaat uit en we zwemmen naar het eiland toe om het kloostertje te bezoeken. Bekijk zeker even het filmpje! Dit gaan we niet meer vergeten. Vervolgens varen we langs de kust door naar een ander eilandje, goed voor de foto; olive tree island. De naam vertelt alles, piepklein, één olijfboom en heel fotogeniek. Dit is niet ons eerste bezoek aan Pilion, maar ik denk eigenlijk het vijfde. Veel dorpen op het eiland hebben we dan al eerder bezocht, maar vanaf het water is het toch weer volledig anders. Zo varen we langs Milini, Chorto en maken we een stop bij Kalamos. Dit schilderachtige dorpje wordt niet vaak met de auto bezocht, vanwege de slingerweg er naar toe, maar met een bootje dus wel goed te bezoeken. Door het dorp stroomt een kleine rivier met water uit de bergen van Pilion en aan dat water zit een taverne met een kade. De eigenaar helpt u graag met het aanleggen van het bootje, zodat u daar van de lunch kan genieten. Wij gingen echter voor de picknick op een privéstrandje en die zijn er ook meer dan genoeg te vinden in de omgeving. Met de snorkels op zwemmen we tussen de vissen door, stapelen kiezels tot kastelen en ketsen kleine kiezels over het water heen. Het leven is hier mooi.
Aan het einde van de dag tuffen we rustig terug naar Kala Nera langs de kust. Een feestje van herkenning als we langs Lefokastro, Afissos en Koropi varen, maar ook weer nieuwe ontdekkingen die alleen vanaf het water te zien zijn. We bewonderen de huizen in de bergen en dromen toch weer even weg van een eigen plekje. Het was een prachtige dag.
Het eten in het zonnetje
Voor ik het verhaal eindig, wil ik nog wel even een het eten op Pilion in het zonnetje zetten. Aan bijna alles is te merken dat hier veel Grieken op vakantie gaan. Zeker in de bergdorpen kun je bijna niet mis kiezen wat betreft tavernes. Zulke vriendelijke mensen, meerdere generaties van deze familiebedrijven zijn bezig in de taverne, allemaal met een eigen rol. In Afissos herkende zelfs een eigenaar van een taverne ons, ondanks dat het best wel een tijd geleden was dat wij daar waren. Ook de nieuwe Italiaan in Kala Nera vonden wij een leuke toevoeging aan het al goede aanbod en uiteraard hebben we opnieuw genoten bij de vistaverne in Lefokastro, waar duidelijk geldt: never judge a book by it’s cover.
Pilion, je was weer magisch. Wat ben ik dankbaar dat ik dit soort mooie vakanties mag maken en delen met mijn gezin. Het zijn herinneringen voor het leven.
Deel met vrienden of reisgenoten
